Verbazing

We vallen vandaag van de ene verbazing in de andere. Opgehaald voor een bezoek op een basisschool waar we een gastles gaan geven. De school was een ontwikkelingsschool tien jaar geleden, nu komen we er binnen via een enorm brede trap, het leerlingenaantal is gestegen van 300 naar 1863. Ik ken nog een school aan de andere kant van de wereld die zo groeit!

Iedere klas heeft interactieve schoolborden, met internet aansluiting en white boards. Waar zijn de op de muur geschilderde zwarte vlakken gebleven die zo lekker nostalgisch "krijtbord" heten? Niks doosje krijtjes, natte lap. Er is een overdekte kantine waar de oudere kinderen dagelijks te eten krijgen, kinderen die op een bed slapen gehuurd in de huizen tegenover de school, omdat de ouders op het platteland werken. Kinderen die jaarlijks wegtrekken met hun ouders omdat de ouders verderop gaan "boeren" . De nieuwe boerderij nomaden die China nu heeft staan sterk in de belangstelling van de mensen die het hier voor het zeggen hebben. Eigenlijk ligt de focus van heel China op de arme boeren.

Na een rondleiding waar Hans iedere kamer te zien kreeg, was het tijd voor de les.

Niets voorbereid, want wat moet je verwachten...

Nou... Een klas met 68 kinderen, dito tafeltjes en stoeltjes met ongeveer 16 krukjes achterin voor de leerkrachten Engels die kwamen kijken naar de les. Aan het plafond 12 microfoons en een 6 tal camera's, achterin een groot scherm waar achter een hele opname studio was. Iedere dag wordt hier het schoolnieuws opgenomen en live uitgezonden, over 21st century skills gesproken. De les is opgenomen en direct kreeg ik een stickje na de les om mee te nemen.

Het vraag-het-de-vreemdelingen kwartier begon aardig uit te lopen. En Hans had menig lastige vraag te beantwoorden. Wat is jouw favoriete seizoen, wat eet je graag en hoeveel mensen zijn er in jullie familie. Hoe oud ben je? Na zijn ondervraging is hij bestormd door een hele klas juffen en kinderen die met hem op de foto willen en zijn handtekening willen. Hans geniet, gelukkig is het maar voor 1 dag deze poppenkast, maar wat kunnen we er samen om lachen. We begrijpen nu een klein beetje hoe dit moet gaan bij anderen die in het echt wereldberoemd zijn. Haha.

Na een hele discussie over...... Wat willen jullie eten om half 11.... De trouwe lezers onder jullie begrijpen dat wij hier echt niet onder uit kunnen komen, hebben we het deze keer kunnen gooien op fruit, maar kan het iets later?

Natuurlijk weer uitgebreid moeten lunchen, maar er was fruit, eigenlijk begonnen we daarmee en dat was genoeg, maar niet voor onze Chinese gastheren en -vrouwen, daarna kwamen er dumplings, nog meer dumplings en nog wat rijstwater misschien?

Uiteindelijk gedropt bij het hotel en opfrissen en klaar voor het tweede school schoolbezoek. De school waar ik een jaar lang mijn klassen had en waar ik mijn eigen computer met internet had. Destijds had alleen de directeur op de school dat.

Ook hier hebben ze een enorme inhaalslag gemaakt, met alle moderne middelen. Ook deze school heeft een eigen tv studio, toch maar eens even gaan praten bij mijn eigen management team als ik terug ben!

Of ik een workshop kon geven aan de leerkrachten die Engels geven op school... Natuurlijk... of ik nieuwe lesmethodes had, tuurlijk ik heb een hoge hoed en tover daar gewoon iets uit. Gelukkig heb ik dit jaar zelf training gehad in co-operatieve leerstrategieën , dus waarom niet.

Na de workshop, waar Hans vrolijk met mijn oude baas ging sparren en meedoen, gelijk een demonstratie les erachteraan. Of de kinderen in de zaal mochten komen, ....123 kinderen.....natuurlijk.... En als vanouds, de demonstratieles ging over de nieuwe leerstrategieën. Door middel van getallen onder de tien heb ik laten zien dat het kan, zelfs als je geen Chinees spreekt. Na de les kreeg Hans een rondleiding, nieuwe wc's, bibliotheek ergens in een kelder, en een tv studio! Na de rondleiding voor de, we weten niet hoeveelste keer, op de foto met de leerkrachten officiële schoolleiders, de leiders van het kantoor en wat partijleiders. We staan er weer fraai op.

Daarna naar onze hut dachten we maar nee hoor......eten met de hele club, deze keer de tien mannen aan één tafel, de tien vrouwen aan de andere tafel. Hans kreeg gelijk weer een glas beijo, rijstwijn, voor zijn neus en moest proosten met iedereen aan de tafel. Ik had het echt met hem te doen, de dobbelstenen kwamen bij de heren op tafel en ja hoor Hans was weer de sjaak. Maar zijn Chinees gaat zo vooruit dat hij de rest ver achter zich heeft gelaten vanavond, zo trots op hem! Je ziet dat de mannen hem in de club hebben opgenomen en iedereen geniet van de lao wei, de vreemdeling.

Na het eten dan naar huis? Neehee we gingen nog even gedag zeggen bij de ouders van een oud collega, of we al gegeten hadden? Fruit misschien, groene thee? Dan mee naar boven waar de man van Vicky een Chinees gedicht op een papier gekalligrafeerd heeft voor ons, zo speciaal. Dan ook nog een speciale waaier mee, het kan niet op vandaag, wat een dag. We hebben het nog even volgehouden, foto's gemaakt met de hele familie. Gelukkig zagen ze dat het nu wel een very busy dag moest zijn geweest. Hans must be tired from teaching...

Uhhhh nu zitten we lekker in de hut, zo blij dat we dit hebben meegemaakt, maar ook dolblij dat we een treinkaartje hebben voor de trein van morgenochtend, weer lekker samen en uit de belangstelling weer gewoon Hans en Nicole.

Zal wel wennen zijn :)